DBH ko praktika ONak

Kaixo guztioi,

Ikastaroko azken lana DBH-n txertatu daitezken praktika eta jarduera ON ei buruzkoa izan da. Ekarpen oso interesgarriak egin ditugu partaide guztion artean eta guzti horiek, beheko apalategiko dokumentuan utzi ditut ikusgai.

Ekarpen hauek guztiek, ondorengo puntuak indartzea izan dute helburu:

- Komunikazioa bultzatu ikasle eta irakasleen artean.

- Edukiak proposatu

- Pentsamendu kritikoa sustatu.

- Sormena eta berrikuntza sustatu

- Kudeaketa-estrategiak kudeatu eta garatu.

Denon artean adostu ditugun puntuen artean, laburbilduz ondorengo hauek azpimarratzea gustatuko litzaidake:

KOMUNIKAZIOARI DAGOKIONEZ:

- Komunikazioa lantzeko ikasleek taldean lan egiten ikasi behar dute: Talde kohesioa lortu.

- Eskolak ez dira irlak izan behar eta komunikatu egin behar ditugu bertan egiten ditugun lanak (beste ikastetxeekin, beste ikasleekin, sare sozialetan...).

- Ikasle eta irakasleen lanak komunikatu egin behar dira.

EDUKIEI DAGOKIENEZ:

- Erronkak proposatu behar dizkiegu ikasleei. Errealitatearekin lotutako erronkak badira hobe. Ikasleek zer esana izan behar dute erronka hauen aurrean.

PENTSAMENDU KRITIKOARI DAGOKIONEZ:

-Gogoeta sor arazi behar diegu ikasleei. Proposatutako edukiek, gaur egungo gizartea hobeto ulertarazten lagundu behar die.

SORMENA ETA BERRIKUNTZARI DAGOKIONEZ:

- Erronken aurrean, ikasleen sormena landu behar dugu. Eurek proposatutako irtenbideak eztabaidatu.

KUDEAKETA ESTRATEGIAK IZATEKO ETA GARATZEKO:

- Irakaslegoaren arteko foroak sustatu.

- Lan metodologiak adostu eta Curriculuma birplanteatu.

Gaur egungo ikasleak ezin ditugu metodologia tradizionalekin hezi, non irakasleak bere azalpenak ematen dituen eta ikasleak azalpen hoiek idazten dituzten euren liburuetan. XXI. mendeko ikasleei pentsamendu kritikoa lantzen erakutsi behar zaie eta horretarako ausnarketak sor arazten dizkien egoerak proposatu behar dizkiegu. Egungo enpresa askok gainera, sormena duten pertsonak bilatzen dituzte lan egiteko, baina, lantzen al dugu ikaslegoaren sormena? Gaur egun daukagun kurrikulum-arekin gai al gara irakaslego guztiok, proposatutako jarduerak martxan jartzeko? Kritiko xamarra naiz momentuz, irakaslegoaren sarea oso zabala baita, eta metodologia hauek irakaslegoaren kohesioaz gain, agian edukiek bestelako enfoke bat behar dutelako. 

Garbi dagoena da, bakoitzak ahal duen neurrian, pauso txikiak egiten hasteko unea dela. Etenik gabeko bidea izan behar du, gizartea abiadura bizian aldatzen bait doa. Norberak sinisten badu aldaketaren beharraz, bere aletxoa ipiniz... gauzak aldatu ditzazke bere neurrian... Eta hori da helburua...

Ea beheko apalategia, horrelako ekimen onekin betez, gehiago ikasten joaten naizen eta praktikan jarriz, fruituak lortzen ikusten hasten naizen, berandu baino lehen !!!

4.1: Praktika ONen baldintzei buruzko jarduera

Gai honi buruz ausnartzen dudanean...  zalantza eta galdera asko etortzen zaizkit burura. Eskarmentu txikia daukat irakaskuntzan, aurten oraindik nere bigarren urtea baita eta bietan DBHn aritu naiz gehienbat klaseak ematen. Hala ere, denbora tarte honetan gaur egungo sistemak ez duela behar lukeen bezain ondo funtzionatzen jabetu naiz. Ikasleen motibazio falta, eta jarrera pasiboa nabarmenduko nituzke hutsune esanguratsuenak bezela. Baina, zerk eraman du ikaslegoaren portzentai altu bat egoera hontara? Horixe da erantzunik gabeko nere galdera. Irakaskuntzako metodologiek? Irakasleen jarrerek? Gurasoen autoritate faltak? Irakasleen autoritate faltak? Teknologia berriek eragin ahal ditzazketen distrakzioek? Irakasten diren edukien interes faltak?

Praktika on baterako zein osagai den garrantzitsuena erantzuteko, ikasleen garunak nola ikasten duen jakin beharko genuke, horrela errendimendu altuena nola lortu jakitea izango genukeelako. Horixe da neuroheziketak (neuroeducación) ikertzen duena, eta honen arabera, ikasketa ahalbidetzeko ezinbestekoa da emozio bat lortzea, ikaslearen kuriositatea pizteko. Beraz Ainhoa Pujanaren bideotik, ikaslearen alderdi emozionala edo autoestimua azpimarratuko nuke osagai nagusi bezela. Gizakiok bizidun emozionalak gara eta emozioek eramaten gaituzte erronka berrietan murgiltzera. Emozioa eta interesa sortzeko ordea, edukiak eta ikasketa-irakaskuntza prozesuak esanguratsuak izatea beharrezkoak dira. Nola lortu ordea emozioa piztea ikasleengan eta eduki eta ikasketa-irakaskuntza prozesuak esanguratsuak izatea? Baliabide digitalen bidez eta irakaslego komunitatearen sormenaren laguntzaz, unitate interesgarriak landuz adibidez. Maite Goñik esaten zuen bideo batean, eskola asko gara, bakoitzak gutxienez unitate original, dibertigarri eta interesgarri bat sortuko balu....

Aitortu beharra daukat, nere bi urte eskas hauetan, esperientzia faltagatik batipat, metodologia tradizionaletan oinarritzen ari naizela irakaskuntza prozesua. Diagnostikoa nahiko garbia da: Ikasleak ez dituzte edukiak barneratzen, ikaskuntza prozesua sufrimenduarekin lotzen dute, azterketetan bildurra/panikoa izaten dute, azterketetarako buruz ikasten dituzte eduki asko, gauzak ongi ulertu gabe, eta euren helburu bakarra, ebaluaketa saioetako nota ahalik eta altuena lortzera mugatzen da. Guzti honek ba al du zentzurik? Zer nolako ikasleak hezten ari gara?

Zein estrategia/gaitasun berri sartuko nituzke motxilan?

Bostongo, Massachusetts institutoko ikerlari talde batek deskubritu duenaren arabera, ikaslearen garunaren aktibitatea klase magistral baten aurrean, telebistaren aurrean duenaren berdina da: Zeroren parekoa. Hau horrela izanik, klase magistralen pixua askoz txikiagoa izateko garaia da. Nola lortu? Ikasleak klase magistralak etxean landuz eta klase orduak kasu praktikoak talde lanean egitera bideratuz, adibidez. Gizakiak emozionalak izateaz gain, bizidun sozialak gara eta taldean ikasten dugu. Beraz, ikasketa prozesuan ezinbestekoa beharko luke talde lanak txertatzea. 

Hala ere metodologia berri hauek ezingo lirateke txertatu, irakaslego, guraso talde eta zuzendaritzaren oniritzirik eta inplikaziorik gabe. Horrelako berrikuntzak ikastetxe batean sartu nahi baditugu, guztion partaidetza garrantzitsua dela deritzot, ez baitauka zentzurik irakasle bakoitzak metodologi ezberdinak erabiltzea. 

Azkenik, nere esperientziaren arabera, edukietan gehiegi zentratzen garela jabetu naiz. Bi hilabete inguruko jarduna, ordu beteko azterketa batean edo bitan oinarritzen dugu gehienbat, azterketek izaten dutelako ebaluatzeko garaian pixu gehiena. Ez dugu ikaslegoaren aniztasuna gehiegi kontutan hartzen eta horrek, erritmo geldoagoetan ikasten duten ikaslegoaren porrot maila eta autoestimu maila handiagotzen du.  Hori ere zentzuzkoa al da? Ez dakit... 

Galdera, zalantza eta erronka asko mahai gainean.

Unitate Didaktikoa diseinatzen arazo batean oinarrituz

Kaixo guztioi,

Ikasleak euren ikasketa prozesuaren protagonista izateko, eta beraien inplikazio eta motibazioa sustatzeko, arazo erreal batean oinarritutako lanak egitea inportantea iruditzen zait. Era honetako lanek, ikasleen parte hartzea bultzatzen dutelako, sortzaile izatera bultzatzen dutelako eta ikaskideekin lan eginez, adostasunetara heltzen ikasten laguntzen dietelako. Puntu hauek gaur egungo gizartean bizi eta lan egiteko oinarrizko gakoak direla diretzot. Izan ere, nolako pertsonak hezi behar ditugu XXI. mendeko eskolan? Galdera hauxe erantzunez, Amaia Arroyo irakasleak tuiteatutako artikulua oso interesgarria iruditzen zait. Artikulu horretan ondorengo gakoak aipatzen ditu:

- Pertsona kritikoak: Informazioa aztertu eta beraien ikuspegi propioa eraikitzeko gai direnak.

- Pertsona autonomoak: Testuingurua kontutan hartuta, erabakiak beraien kabuz hartzeko gai direnak.

- Pertsona sortzaileak: Gauza desberdinak sortzeko, modu disruptiboan pentsatzeko gai direnak.

- Pertsona solidarioak: Eskuzabalak direnak, enpatia dutenak eta besteei laguntzeko prestutasuna agertzen dutenak.

Nolako hezkuntza, halako etorkizuna.

Hala ere, aitortu beharra daukat gaur egungo hezkuntza ereduarekin,  hau guztia praktikan jartzea ez zaidala hain errexa iruditzen edozein gaietan. Matematika bezelako gai batetan adibidez, programazioa nahiko sendoa da, denboralizazioa oso markatuta egoten da eta zoritxarrez denbora izaten da gai osoa lantzeko oztopo nagusiena. Taldekako lan hauek egiteak aldiz, klase ordu dexente eskatzen ditu, eta hor ikusten ditut oztopoak: Denbora falta. Kontraesan hori nola gainditu beharko genuken adostu beharko genuke.

Hor doakizue nere proposamena (ohartxo bat: argazkiaren kalitatea nahiko txarra agertzen zait.. eta ez dut asmatzen hobetzea...). Zabor elektronikoaren inguruan, ikasleen ausnarketa bat egitea planteatzen dut. Gaiak askotarako eman dezake eta ikasleak hainbat konpetentzia garatzeko aproposa dela iruditzen zait.